sobota, 1 lutego 2014



























Czyli jak nie zostałem kucharzem. Chaotyczny zbiór anegdot.

Czyli jak nie zostałem kucharzem. Chaotyczny zbiór anegdot. Jakiś czas temu na moim profilu na ask.fm pomiędzy dyskusjami o rudowłosych kobietach, walonkach, miseczkach, alkoholu i rudowłosych kobietach wyrósł temat gotowania. Nie mogłem się powstrzymać i przedstawiłem jedną anegdotę wspominającą moje zmagania ze sztuką kulinarną. A lud zażądał więcej. Na życzenie publiczności:


1. Kurczak Rudego

1. Kurczak Rudego Dwa lata temu spędziłem majówkę u Rudego (w dodatku mającego na imię Andrzej) na działce pod Kielcami. Działka ta to kawałek terenu z cygańskim barakowozem, obok stary bór i rzeczka z bobrami. Wokół mała wieś i dwa sklepiki, gdzie był długopis, 3 rodzaje papierosów, 6 rodzajów piwa, paczka podpasek i butelka mineralnej. Ostatniej nocy, kiedy zostało nas tylko czworo wspaniałych - dwie samice, ja i Rudy - ów kumpel mój, postanowiliśmy pożegnalnie zabawić się na bogato. Zebraliśmy wszystkie pozostałe nam fundusze, za które kupiliśmy kilkanaście win, w tym większość za 4zł/butelka, piw, jakąś butelczynę gorzały, zapas papierosów..i.. tu należy wtrącić dygresję. Przez bite 10 dni żywiliśmy się kiełbasą na wszystkie trzy posiłki. Kiełbasa ta miała tajemniczy proces obróbki - nacinało się ją, oblewało piwem, obsypywało przyprawami, na kij i do ognia. Oczywiście spadała, więc do wody, do piwa, w przyprawy i do ognia. Po czterech takich razach jedliśmy apetycznie przyprawiony węgiel. Chcieliśmy więc odmiany jakąś karkówkę czy coś, ale na tejże wsi jak ktoś miał ochotę na karkówkę, to zabijał jakieś zwierzę z karkiem. My zdobyliśmy więc kurę. A także cebulę, paprykę i 3 kg ziemniaków. Naznosiliśmy drewna. Dziewczyny zaczęły nieśmiało sugerować, że może lepiej będzie, jeśli to one zajmą się mięsem, ale je zgasiliśmy. I siedliśmy nad mięsem. On z maczetą, ja z nożem bojowym, prawie 30 cm długości ostrza. Po dwudziestu minutach znów siedliśmy, ale nad piwem, milcząc. A dziewczynki, zanosząc się histerycznym śmiechem przez łzy, zaczęły naprawiać to, co z kury zostało po próbie ubrania jej w paprykę i nafaszerowania cebulą. Wreszcie..ogień zaczął strzelać w niebiosa, zebraliśmy się wokół niego, na palenisku - naprędce przez nas zrobionym - piekła się kura. Wypiliśmy całe wino. I całą wódkę. I piwo też już nieźle schodziło, a kura wciąż poddawana była obróbce termicznej. W końcu ktoś sobie o niej przypomniał i zdjął ją z rusztu. I.. była surowa. Udało nam się utrzymać w pełnym ogniu przez kilka godzin kurę, która dalej była surowa. Nie przeszkadzało nam to zresztą - wykwintne trunki, jakimi się raczyliśmy, skutecznie ogłupiają kubki smakowe. Czas wesoło i spokojnie mijał, Rudy umarł gdzieś pod drzewem. Uznałem, że rano będziemy głodni i wypadałoby wrzucić te ziemniaki w żar. Fakt, że żarem był w tym przypadku mały ogień, jakoś mi umknął. Niestety, niewiastom zrobiło się chłodno. Gdzież Kuc - rycerski poganin - pozwoli, by kobiety przy nim marzły... Do 7 rano utrzymałem półtorametrowy płomień. Rano..cóż. Rano Rudy znalazł cztery ziemniaki. Z trzech kilogramów. Trzy z nich były zwęglone tak, że palec przechodził przez nie na wylot. A jeden był zwęglony podobnie, tyle że..w środku surowy.


2. Naleśniki Kuca
To już była moja solowa działalność. Swego czasu - jeszcze gdy studiowałem w takim śmiesznym mieście na K, gdzie jest zimno na dworcu - postanowiłem zrobić naleśniki. Nie pamiętam już na cholerę, chyba miały być substytutem tortilli. Po godzinie pracy uzyskałem trzy naleśniki. Z dwóch kilogramów mąki. Jak? Wszystko zaczęło się od produkcji surowca. Jeżeli dobrze pamiętam, potrzebne było mleko, mąka i coś jeszcze. Bogowie nie obdarzyli mnie jednak talentem do czegoś takiego jak proporcje. Stałem więc nad tym garnkiem jak idiota i raz wychodziła mi zupa, a raz beton. Czasem już byłem bardzo blisko. Sęk w tym, że nie złotego środka, a nowej formuły organicznego kleju. W końcu skończyła mi się mąka, mleko i przede wszystkim cierpliwość. Zacząłem formować naleśniki. Do dzisiaj nie wiem, jakim cudem ludziom to wychodzi w jednym kawałku. W moim wypadku część naleśników przywarła do patelni, stając się - na wieki - jej integralnym elementem. Reszta podczas odwracania albo zaczynała rwać się na strzępy, zamieniać z powrotem w zupę, albo uciekała z patelni, chichocząc, i kończyła za lodówką. W dodatku - jak wspominałem - zużyłem do produkcji budulca sporo mleka i mąki, więc podejść miałem niemal nieograniczoną ilość. To skutkowało tym, że po chwili wszystkie garnki, miski, talerze i co tylko się dało wynaleźć w naszej studenckiej kuchni, było wypełnione nieudanymi mutacjami naleśnika. Serio, jeśli chodzi o moje naleśniki, świetnie nadają się do wróżb andrzejkowych. Kształt lepszy od wosku gwarantowany. W końcu - po dłuższej batalii - zapas klejzupy się skończył. Zostałem sam na pobojowisku, otoczony z każdej strony przez wynaturzone naleśniki, jak w jakimś Helmowym Jarze. Uratował mnie cud. Cud nazywał się Ziomuś, ksywę zawdzięczał wzrostowi, który nieco przekraczał 170 centymetrów i zostawianiu majątku w skejtszopach. Akurat wrócił w stanie potocznie określanym mianem gastrofazy i jakimś cudem zdołał pochłonąć wszystkie te nieudane eksperymenty. Co się z nim później działo, przemilczę. Nigdy więcej nie zbliżyłem się do naleśnika. On zresztą chyba też nie.

3. Disco spaghetti

To drugie podejście do gotowania w akademiku. Zarówno ja, jak i Ziomuś byliśmy wzorowym przykładem stereotypowego studenta. Wypatrywaliśmy, jak zresztą wszyscy na naszym piętrze, niczym zagubiony okręt lądu, 5'tego - dnia, w którym wypłacano stypendia. Tęsknotą - choćby nie wiem, jak silną - człowiek się jednak nie wyżywi, więc umilaliśmy sobie ten studencki adwent coraz bardziej karkołomnymi potrawami. Jedną z nich miało być spaghetti. Akurat posiadaliśmy wszystkie składniki, to znaczy makaron, sos i garnek. Każda sąsiadka bez wyjątku przekonywała nas, że to jest idiotycznie proste do zrobienia i nawet tacy ludzie jak my nie są w stanie tego spieprzyć. Zaczęliśmy więc gotować. Kilkanaście minut później wpadliśmy do kuchni jednej z niewiast, która - jak później opowiadała - widząc nasze miny i zachowanie była przekonana, że prowadzimy ją na miejsce wypadku. Problem był jednak o wiele poważniejszy - nie mogliśmy odcedzić makaronu. Nie chciał wyjść z garnka. W końcu poczciwa kobieta, zniecierpliwiona naszą akrobacją (a było w niej coś z cyrku, coś z Jeziora Łabędziego i sporo z dwóch kretynów machających garnkiem), chwyciła za naczynie, przypieprzyła nim dwa razy o kuchenny blat i odwróciła. A później zgłupiała. Jej oczom, naszym zresztą też, ukazała się kula. Idealna, dyskotekowa kula. Z makaronu. Gdy już zrozumiała, na co patrzy, dostała tak histerycznego ataku śmiechu, że nie mam pojęcia, jakim cudem zrozumieliśmy pytanie "A dodaliście oleju do wody czy tylko samą sól?". Po naszym "To trzeba sól?" zaczęła płakać i, wijąc się, uciekła z kuchni. A my..cóż. Pokroiliśmy kulę, oblaliśmy sosem (który w tym czasie zdążył przypalić się tyle razy, że z Bolognese wyszło Wunglonese) i zaczęliśmy jeść. Spaghetti także już więcej nie zrobiliśmy, nigdy.

4. Canapcao - bonus na zakończenie

Pewnie niektórym z Was przemknęło przez myśl 'Ale kanapek to chyba nie jesteś w stanie spieprzyć, Kucu'. Rzecz działa się we Włoszech. Pojechaliśmy tam w ramach wycieczki licealnej, cała nasza wesoła banda. W tym ja i mój bliski kumpel Pora - ironio losu, nosił się jak Ziomuś i był jego wzrostu. Jak przystało na wzorowych i zdyscyplinowanych licealiśtów, natychmiast po podpisaniu regulaminu wycieczki zakazującego m.in spożywania alkoholu, pobiegliśmy do sklepu. Przemierzaliśmy sklepowe alejki, patrząc znudzonym wzrokiem na kolejne baterie wińska, aż nagle naszym oczom ukazała się wódeczka. W dodatku polska wódeczka. Jakimi bylibyśmy patriotami, gdybyśmy nie włożyli jej do koszyka? Nie chcieliśmy jednak wyjść na cebulaków, którzy pytają o schabowe podczas wakacji w Tunezji i przy samej kasie dokupiliśmy butelkę Blue Curaçao z myślą, że będziemy robić shoty znane powszechnie jako Kamikaze. Ta..shoty. O czwartej nad ranem mieliśmy świetne humory, pół butelki Curaçao i ani kropli wódki. Tyle wyszło z tego robienia drinków, że najpierw nikomu nie chciało się ich robić, a później solidarnie uznaliśmy, że prawdziwy facet pije tylko czystą. Jedyne, co psuło nam nieco nastrój, to świadomość, że za trzy godziny jedziemy na wycieczkę do Gardalandu, gdzie przez cały dzień nasze skacowane żołądki będą wystawiane na przeciążenia i inne uroki rollercoasterów. Słusznie przeczuwając, że poranek będzie brutalny, postanowiliśmy zrobić kanapki - jako lekarstwo na kaca i prowiant na cały dzień jednocześnie - od razu, póki stoimy na nogach. Pora chwycił więc za chleb, ja za jakiś baleron i manufaktura ruszyła. Czasem coś nam nie do końca pasowało, ale tempo roboty było pierwszorzędne, jak w chińskiej fabryce smartphone'ów. W którymś momencie okazało się, że kanapek mamy na oko dla dwudziestu chłopa, a nie pięciu siedemnastolatków i można iść spać.. ..rano czekał na nas koszmar. Najpierw zaspaliśmy. Później dotarło do nas, że słodki likier po wódzie to samobójstwo i kac ledwo pozwalał nam ruszać powiekami. W międzyczasie Pora - którego wciąż trzymało - zaczął krzyczeć, że umiera. Jak się okazało, ten cholerny likier w pewnym stężeniu jest hmm..niebieski dwa razy. Głodni i skacowani ruszyliśmy do autokaru kurczowo trzymając papierowe torby z tymi cholernymi kanapkami. Dlaczego cholernymi? Jak się okazało, obydwaj - ja i Pora - cięliśmy na wszystkie strony, tylko nie prosto czy równo. Taka kromka chleba z jednej strony miała grubość rzędu pół centymetra, a z drugiej centymetrów było pięć. Albo i siedem. Tak samo stała sprawa z tym nieszczęsnym baleronem. Jeśli miało się szczęście, człowiek jadł mięso z minimalnym dodatkiem chleba. Jeśli jednak przy losowaniu kanapki pojawiał się pech - nieszczęśnik był skazany na żucie krzywej pajdy chleba jak jakiś koń. Od tamtej pory kanapek też nie lubię.
Najgorsze jest to, że jak się tak człowiek porządnie zastanowi, to tych historii jest więcej.

27 komentarze:

  1. Popłakałem się ze śmiechu. Ja nie oceniam talentu kulinarnego innych ludzi, bo są różne gusta, maki itp. Także to co w korytku jest podane nie zawsze musi mieć ten sam smak i robiony hurtowo pod jeden schemat. Ale nasuwa mi się jedno na usta. Mianowicie... FACET! SERIO?!
    Ziemniaki rozumiem jeszcze. Każdemu zdarza się je zapomnieć. Na ogniskach one są w sumie głównym materiałem opałowym. Ale przy spaghetti i kanapkach już nie wyrobiłem xD
    No... Także Kucu, trening czyni mistrza! Spróbuj wyczarować jajecznicę. Podobno przy tym nie da się nic źle zrobić.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Da się. Moja mama pomyliła olej z płynem do naczyń.

      Usuń
    2. A co do kanapek, to Kuc robił je w stanie usprawiedliwiającym ich jakość, natomiast moi kumple zupełnie na trzeźwo (i nie był to niesmaczny żart) wyprodukowali kanapki z mortadelą i pseudoNutellą.

      Usuń
  2. Prawie się popłakałam ze śmiechu, zwłaszcza przy disco spaghetti. A potem naszła mnie myśl, że z dwóch kilogramów mąki zapewniłabym studentom naleśników co najmniej na tydzień (nawet jeśli jedliby je na każdy posiłek), jak nie na dłużej... Zdolniacha z Ciebie.

    OdpowiedzUsuń
  3. Dementuję plotki jakoby do spaghetti koniecznie trzeba było dodawać sól albo olej. Jak mi się nie chce wyciągać jednego i/lub drugiego, to nie wyciągam i też wychodzi.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Plotka głosi, że i owszem, można bez tych składników, tylko trzeba od czasu do czasu skontrolować co się dzieje z makaronem.

      Usuń
    2. Właśnie miałam o tym pisać, nigdy nie słyszałam o opcji z olejem. Sól i magiczne przemieszanie "trzy razy w lewo i raz w prawo" co 2-3 min pozwalają cieszyć się śliczniutkim makaronem. Sprawdzone! O oleju czytałam niby przy gotowaniu mrożonych pierogów, ale też nigdy nie kwapiłam się z jego dodawaniem, a i tak jakoś za bardzo się do siebie nie przytulały ;)

      Usuń
    3. Oj tam, nieprawda z tym mieszaniem i pilnowaniem, przereklamowane jest. Ja na przykład wrzucam makaron do osolonej wody, mieszam i zostawiam na wskazany czas. Też się nie skleja.

      Usuń
  4. Nic nie przebije mojego niezrozumienia działania kuchenki elektrycznej. Przekręcałam przekrętła, myśląc, że się pali. Nie wiedziałam, że trzeba zapalić zapałką, a gaz... leci przez przekrętła. Prawie wysadziłam w powietrze dom.

    OdpowiedzUsuń
  5. Spaghetti? Ostatnio udało mi się wyłączyć prąd w całym domu robiąc banalne spaghetti (do tej pory nie wiem jak). Ale za to wiem jak to jest z bezpiecznikami. Albo innym szczytem jest nie dodać mąki do biszkoptu... A karą za to jest, że codziennie słyszę teraz "Dziecko! Jakaś ty blada, masz anemię!"
    Drogi Kucu. Przyłączam się do rady wyczytanej wyżej. Spróbuj zrobić jajecznicę. Ale od siebie dodam, że lepiej będzie jeśli będzie Ci towarzyszyć w kuchni jakaś kobieta...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kiedyś zrobiłam jajecznicę na oleju, zakwalifikowałabym ją jako nieudaną. : D Ale na maśle chyba faktycznie nie ma prawa nie wyjść.

      Usuń
  6. umarłam z kanapek i naleśników!:D

    OdpowiedzUsuń
  7. umarłam z kanapek i naleśników xD

    Joanna S.

    OdpowiedzUsuń
  8. Biedny, przymierający głodem Kucyk, który nawet kanapkę potrafi zepsuć... Nie sądziłam, że tacy ludzie rzeczywiście istnieją :D
    Zapraszam na lasagnę, gdybyś się zapuścił w rejony Krakowa :)

    OdpowiedzUsuń
  9. On spieprzył kanapki. Naprawdę wierzycie, że z jajecznicą będzie inaczej? :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Z naleśnikami potwierdzam. Moja mama przed wyjazdem dziecięcia na studia zrobiła mu kurs gotowania. Przygotowała ciasto na naleśniki(więc proporcje były idealne), a ja miałam je tylko usmażyć na patelni...Która od tamtej pory nie nadaje się do użycia, a naleśniki mama przysyła mi pocztą (a propos, moja mama jest mistrzem przesyłania jedzenia pocztą. Potrafi wysłać dwa kilo chleba z głębokiego przekonania, że w Krk go nie ma. Albo pół kiełbasy z Lidla, choć mam go pod blokiem i dobrze o tym wie. Podejrzewam, że z je magicznym skillem udałoby się pocztą wysłać nawet surowe jajka.)
    Co do mięsiwa, miałam przygodę z mikrofalówką. Chciałam rozmrozić pierś, wrzuciłam ją na 15 minut i wyciągnęłam zmrożoną jak gdyby nigdy nic. Mikrofalówka oczywiście była włączona, ustawiona na tryb rozmrażania. Pomyślałam, że pewnie 15 minut to było za krótko i wrzuciłam mięso na jeszcze 5 minut. Wyciągnęłam usmażone...
    A, i jeszcze nie polecam roztapiać miodu w mikrofalówce. Efekt przypomina uderzenie meteorytu połączone z najazdem Indian.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Naleśniki to jest advanced shit, łatwo spierdolić. Robię raz do roku, na urodziny Raaw, więc wiem.

      Usuń
  11. Prawie się udusiłem ze śmiechu ;)
    Moim ekstremum kulinarnym było tylko podążanie ślepo za wiarą, że panierkę do kotletów robi się z mąki kukurydzianej, a nie bułki tartej... chylę czoła przed mistrzem.

    M.

    OdpowiedzUsuń
  12. Jak ja pierwszy raz robiłam naleśniki, to też wyszła mi jakaś niezidentyfikowana breja, która od razu przypalała się do patelni (ale całą winę zwaliłam na jakość składników, bo proporcje brałam z jakiejś książki kucharskiej).
    I co spaghetti, potwierdzam dane powyżej: ja zawsze wsypuję makaron do wrzącej wody, mieszam i odcedzam po czasie podanym na opakowaniu. Musiałeś trącić jakiś składnik X przy kuchence, bo mi nigdy nie wyszła kula (a chciałabym).

    OdpowiedzUsuń
  13. Tak myślę i myślę i dalej nie pojmuję. Może mi ktoś wyjaśnić co jest takiego trudnego w naleśnikach?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Obrócenie ich na patelni chociażby.

      Usuń
    2. Po pierwsze, odpowiednie proporcje. Po drugie, powinny być cienkie - nie zawsze się to udaje, szczególnie gdy się skilla dopiero zaczyna zdobywać. Po trzecie, bywają problemy z obróceniem ich.

      Usuń
    3. + odpowiednia temperatura patelni i czas smażenia, na zbyt zimnej przywiera i ogólnie wszystko chuj, na zbyt gorącej się spala i ogólnie wszystko chuj.

      Usuń
    4. No to chyba mam właśnie naleśnikowego skilla na wysokim poziomie, bo wychodzą mi zawsze i tradycyjne naleśniki i moje ukochane amerykańskie pancakes. A przypalić udało mi się tylko raz za przyczyną Kuca właśnie. Ale coś za coś - elektronika mnie nienawidzi ;-;

      Usuń
  14. Poplułam monitor ze śmiechu :D Ale też od razu nasunęło mnie się pytanie. Skoro gotowanie nie należy do Twoich mocnych stron, to w jaki sposób się odżywiasz?

    OdpowiedzUsuń
  15. Powszechnie wiadomo przecież, że każdy bloger ma blogoczułki służące do wyłapywania lajko-planktonu z odmętów sieci ;)

    OdpowiedzUsuń
  16. Chociaż jestem na wyższym poziomie zaawansowania kulinarnego iż Ty, Kucu, to i tak jedyne co potrafię ugotować to "zapychacz" w postaci ryżu lub makaronu. Nie zapomnę jednak mojego pierwszego gotowania ryżu. Skończyło się sceną wyjętą rodem z filmu "Poszukiwany, poszukiwana" - ciągle mi się wydawało, że tego ryżu jest zbyt mało, to dosypywałem. Po kilku minutach garnek przestał mieścić to, co tam nawrzucałem (jakoś nie pomyślałem, że ten ryż to napęcznieje pod wpływem wody). A na koniec dolne warstwy tej góry ryżu okazały się przypalone. Jednak metodą prób i błędów opanowałem sztukę gotowania zapychacza, ale do tej pory nie rozwinąłem swoich zdolności kulinarnych poza tę umiejętność.

    OdpowiedzUsuń